Wat maakt een fotograaf goed?
Tegenwoordig zijn er ontzettend veel mensen die foto’s maken. Iedereen kan zichzelf een fotograaf noemen. Maar de foto’s komen niet van iedereen in de krant. In het vorige deel over het verschil tussen een snapshot en een goede foto werd dus al een onderscheid gemaakt tussen de foto’s die iedereen met de telefoon of compact camera kan maken en de foto’s die alleen een fotograaf kan maken. Maar wanneer ben je nu een goede fotograaf, en laat staan hoe wordt je de beste van Nederland? Hoe val je op tussen al die andere fotografen. Dit ga ik uitzoeken in dit hoofdstuk met de vraag wat maakt een fotograaf bijzonder. Dit ga ik uitzoeken met onder andere interviews met twee van de beste fotografen van Nederland.
In de geschiedenis en in het heden zijn er al vele fotografen geweest die beroemd zijn geworden met hun werk. Om uit te zoeken wat een fotograaf goed en bijzonder maakt ga ik drie van de beste fotografen uit Nederland onderzoeken en bekijken hoe zij tot beroemdheid zijn uitgegroeid. Ook ga ik foto’s van hen bekijken en reviewen.
Deze namen zijn Ed van der Elsken, Erwin Olaf en Anton Corbijn.
De deelvraag van dit hoofdstuk is dus wat maakt een fotograaf goed?
In de geschiedenis en in het heden zijn er al vele fotografen geweest die beroemd zijn geworden met hun werk. Om uit te zoeken wat een fotograaf goed en bijzonder maakt ga ik drie van de beste fotografen uit Nederland onderzoeken en bekijken hoe zij tot beroemdheid zijn uitgegroeid. Ook ga ik foto’s van hen bekijken en reviewen.
Deze namen zijn Ed van der Elsken, Erwin Olaf en Anton Corbijn.
De deelvraag van dit hoofdstuk is dus wat maakt een fotograaf goed?
Biografie Ed van der Elsken
Ed van der Elsken is geboren in Amsterdam in 1925. Tijdens zijn leven woont en werkt hij in Parijs en Amsterdam. Hij doet veel aan werkreizen naar Afrika en Japan. Ed van der Elsken overlijdt in 1990. Hij was het ‘enfant terrible’ van de Nederlandse fotografie. Dit betekent dat hij wordt gezien als een tegendraads of onconventioneel persoon. Ed van der Elsken was een getalenteerd fotograaf en filmer. Hij fotografeerde vooral karakteristieke en opvallende individuen. Ed was de eerste straatfotografen in Nederland. Hij was autodidact, wat betekent dat hij zichzelf alles heeft aangeleerd. Hij heeft wel een aantal opleidingen gedaan, maar hij vond dat hij daar niks van kon leren. Van der Elsken maakte foto’s van het leven, de zelfkant, de liefde, vitaliteit en ‘condition humaine’. Ed van der Elsken gebruikte zijn camera juist om contacten te leggen met mensen, en verschool zich dus niet achter zijn camera. Vanaf de jaren 50 ontwikkelde hij zich tot beroemde fotograaf.
In zijn leven had hij drie periodes, dit onder invloed van de verschillende relaties die hij heeft gehad. In de periode van 1950 tot 1955 woonde hij in Parijs met de vrouw waarmee hij een relatie had, de Hongaarse fotografe Ata Kandó. In deze tijd maakte hij vooral foto’s van een groep intellectuele ‘hangjongeren’ die na de oorlog allemaal naar Parijs waren gegaan om zich te ontwikkelen. Zijn foto’s zagen er altijd korrelig uit en waren in zwart-wit. In 1956 kwam zijn eerste beeldroman uit gebaseerd op gezamenlijke ervaringen met zijn relatie en inspiratiebron voort genaamd 'Een liefdesgeschiedenis in Saint-Germaine des Près'. Door de uitgave van dit boek werd hij in één klap wereldberoemd.
Na Parijs vertrok hij weer naar Amsterdam. Er ontstond een periode waarin hij veel reisde. In 1957 reisde hij naar Afrika waarna in 1958 het fotoboek Bagara uitkwam. Hij ontmoet Gerda van Veen en samen maken ze een wereldreis van 1959 tot 1960. Het boek hierover kwam pas uit in 1966 genaamd ‘Sweet Life’. In de tussenliggende periode maakte Ed van der Elsken veel films. Zijn film was een zelfportret genaamd ‘de verliefde Camera’. Deze film werd in 1971 bekroond met de Staatsprijs voor de filmkunst.
In de periode van 1971 tot zijn dood in 1990 leeft hij samen met Anneke Hilhorst in Edam. Hij reist veel naar Japan en maakt fotoboeken in kleur. In 1990 neemt hij afscheid van het leven en het publiek met zijn ontroerende film ‘Bye’.
Meer informatie en meer werk te zien op: http://www.edvanderelsken.nl
In zijn leven had hij drie periodes, dit onder invloed van de verschillende relaties die hij heeft gehad. In de periode van 1950 tot 1955 woonde hij in Parijs met de vrouw waarmee hij een relatie had, de Hongaarse fotografe Ata Kandó. In deze tijd maakte hij vooral foto’s van een groep intellectuele ‘hangjongeren’ die na de oorlog allemaal naar Parijs waren gegaan om zich te ontwikkelen. Zijn foto’s zagen er altijd korrelig uit en waren in zwart-wit. In 1956 kwam zijn eerste beeldroman uit gebaseerd op gezamenlijke ervaringen met zijn relatie en inspiratiebron voort genaamd 'Een liefdesgeschiedenis in Saint-Germaine des Près'. Door de uitgave van dit boek werd hij in één klap wereldberoemd.
Na Parijs vertrok hij weer naar Amsterdam. Er ontstond een periode waarin hij veel reisde. In 1957 reisde hij naar Afrika waarna in 1958 het fotoboek Bagara uitkwam. Hij ontmoet Gerda van Veen en samen maken ze een wereldreis van 1959 tot 1960. Het boek hierover kwam pas uit in 1966 genaamd ‘Sweet Life’. In de tussenliggende periode maakte Ed van der Elsken veel films. Zijn film was een zelfportret genaamd ‘de verliefde Camera’. Deze film werd in 1971 bekroond met de Staatsprijs voor de filmkunst.
In de periode van 1971 tot zijn dood in 1990 leeft hij samen met Anneke Hilhorst in Edam. Hij reist veel naar Japan en maakt fotoboeken in kleur. In 1990 neemt hij afscheid van het leven en het publiek met zijn ontroerende film ‘Bye’.
Meer informatie en meer werk te zien op: http://www.edvanderelsken.nl
Review Foto Ed van der Elsken
De zwart-wit foto die we hier zien, gemaakt door Ed van der Elsken, heeft een voorstelling en is dus figuratief. Er lijkt een heel verhaal aan vooraf te gaan. We zien hier vijf mensen op de voorgrond en doordat de foto een titel heeft; Groenburgerwal, Amsterdam, 1956 weten we waar het zich afspeelt en in welke tijd.
'In die tijd begonnen Surinamers en zwarte Amerikaanse militaire verlofgangers de Cotton Club, een jazzclub, op de Nieuwmarkt te bezoeken.' Uit: Once Upon A Time (Amsterdam, Uitgeverij Fragment, 1991).
De functie van de foto is zowel journalistiek als sociaal. Er wordt een tijdsbeeld geschetst. De symbolische elementen die erin zitten staan voor de integratie van de zwarte mensen in de Nederlandse samenleving. Het gezamenlijke doel, namelijk de jazz muziek horen en beleven brengt de mensen bij elkaar. Ed van der Elsken laat met deze foto goed zien hoe de situatie op dat moment was op straat voor de deur van de jazz club. Dit is dus een typische foto van Ed van der Elsken en tevens de beroemdste. Dit komt onder andere door de fantastische compositie die vragen oproept over wat er gaande is. De rol van de personen moeten we maar raden. Alle personen in de foto kijken recht in de camera, wat maakt dat het lijkt alsof het geen toevallig shot is. De personen in de foto zijn zich duidelijk bewust van het feit dat er een foto gemaakt wordt. Duidelijk is dat de vrouw op de voorgrond staat die een uitdagende en zelfverzekerde pose aanneemt. Daardoor lijkt zij de belangrijkste persoon. Verder staan er links van haar drie ‘zwarte’ mannen. De een heel chique gekleed met jas en hoed en de anderen in uitgaans kleding. De vrouw rechts lijkt nog net achter de ‘hoofdpersoon’ vandaan gekomen te zijn om ook goed op de foto te komen. Door het opgeheven hoofd van de man links lijkt het alsof hij een hooghartige houding aanneemt en alsof de fotograaf inbreuk deed in het gesprek met de man helemaal links in het beeld. De man met hoed en jas kijkt heel mysterieus, mede doordat de schaduwen van de hoed over zijn gezicht valt.
Wat deze foto heel bijzonder maakt is dat je blijft kijken naar de foto. Je oog dwaalt over de verschillende richtingen waarin de lichamen van de personen zijn geplaatst binnen een sterk dynamische compositie.
Het licht komt van linksboven en zorgt daardoor voor behoorlijke contrasten. De vrouw op de voorgrond staat met haar lichaam naar het licht toe gedraaid waardoor zij extra opvalt door het licht en de grootte waarmee zij afgebeeld wordt. De persoon links achter haar staat juist met zijn rug naar het licht toe, maar door zijn lichte jas extra contrasterend is met de donkerte van zijn huid en verdere kleding. Het licht wat op de rand van zijn hoed valt versterkt het perspectief van de huizen op de achtergrond. Nu valt op dat er in de achtergrond iemand op een balkon staat die ook zou kunnen kijken naar het gebeuren, voor hem aan de overkant van het water van de Groenburgwal, waar deze mensen zich bevinden. Het zou kunnen dat deze mensen staan voor de ingang van de Cotton club.
Deze foto is dus zo bijzonder vanwege de fantastische compositie. Het prachtige licht-donker contrast, de dynamische opstellingen van de personen. De achtergrond die een plaatsduiding geeft en het moment waarop de foto gemaakt is waarbij ook in de achtergrond de drie aanwezige personen ook lijken te kijken naar waar het hier om draait.
Hieronder nog wat meer foto's van Ed van der Elsken
'In die tijd begonnen Surinamers en zwarte Amerikaanse militaire verlofgangers de Cotton Club, een jazzclub, op de Nieuwmarkt te bezoeken.' Uit: Once Upon A Time (Amsterdam, Uitgeverij Fragment, 1991).
De functie van de foto is zowel journalistiek als sociaal. Er wordt een tijdsbeeld geschetst. De symbolische elementen die erin zitten staan voor de integratie van de zwarte mensen in de Nederlandse samenleving. Het gezamenlijke doel, namelijk de jazz muziek horen en beleven brengt de mensen bij elkaar. Ed van der Elsken laat met deze foto goed zien hoe de situatie op dat moment was op straat voor de deur van de jazz club. Dit is dus een typische foto van Ed van der Elsken en tevens de beroemdste. Dit komt onder andere door de fantastische compositie die vragen oproept over wat er gaande is. De rol van de personen moeten we maar raden. Alle personen in de foto kijken recht in de camera, wat maakt dat het lijkt alsof het geen toevallig shot is. De personen in de foto zijn zich duidelijk bewust van het feit dat er een foto gemaakt wordt. Duidelijk is dat de vrouw op de voorgrond staat die een uitdagende en zelfverzekerde pose aanneemt. Daardoor lijkt zij de belangrijkste persoon. Verder staan er links van haar drie ‘zwarte’ mannen. De een heel chique gekleed met jas en hoed en de anderen in uitgaans kleding. De vrouw rechts lijkt nog net achter de ‘hoofdpersoon’ vandaan gekomen te zijn om ook goed op de foto te komen. Door het opgeheven hoofd van de man links lijkt het alsof hij een hooghartige houding aanneemt en alsof de fotograaf inbreuk deed in het gesprek met de man helemaal links in het beeld. De man met hoed en jas kijkt heel mysterieus, mede doordat de schaduwen van de hoed over zijn gezicht valt.
Wat deze foto heel bijzonder maakt is dat je blijft kijken naar de foto. Je oog dwaalt over de verschillende richtingen waarin de lichamen van de personen zijn geplaatst binnen een sterk dynamische compositie.
Het licht komt van linksboven en zorgt daardoor voor behoorlijke contrasten. De vrouw op de voorgrond staat met haar lichaam naar het licht toe gedraaid waardoor zij extra opvalt door het licht en de grootte waarmee zij afgebeeld wordt. De persoon links achter haar staat juist met zijn rug naar het licht toe, maar door zijn lichte jas extra contrasterend is met de donkerte van zijn huid en verdere kleding. Het licht wat op de rand van zijn hoed valt versterkt het perspectief van de huizen op de achtergrond. Nu valt op dat er in de achtergrond iemand op een balkon staat die ook zou kunnen kijken naar het gebeuren, voor hem aan de overkant van het water van de Groenburgwal, waar deze mensen zich bevinden. Het zou kunnen dat deze mensen staan voor de ingang van de Cotton club.
Deze foto is dus zo bijzonder vanwege de fantastische compositie. Het prachtige licht-donker contrast, de dynamische opstellingen van de personen. De achtergrond die een plaatsduiding geeft en het moment waarop de foto gemaakt is waarbij ook in de achtergrond de drie aanwezige personen ook lijken te kijken naar waar het hier om draait.
Hieronder nog wat meer foto's van Ed van der Elsken
Biografie Erwin Olaf
Erwin Olaf is geboren in 1959 in Hilversum en woont tegenwoordig in Amsterdam. In zijn jeugd deed hij de school voor de journalistiek. Maar hij besloot al snel om over te gaan naar de fotografie. Kort deed hij de documentaire fotografie maar hij stapte al snel over op de geënsceneerde fotografie. Dit omdat hij graag het beeld volledig naar zijn hand zet. Zijn handelsmerk bestaat vooral uit onderwerpen als sociale kwesties, taboes en burgerlijke conventies en probeert hij deze zaken met beeldspraak aan te pakken. Erwin doet dit vaak op een voor de kijker onbewuste manier. Zijn foto’s hebben vaak een achtergrond van een landschap, een opvallend design en een voor hem perfecte composities. Door deze aspecten allemaal met elkaar te combineren komt er bijzonder werk tot stand.
Olaf begon in de jaren ’80 met fotograferen. Zijn doel was vooral om mensen te choqueren en te provoceren. Dit deed hij met de series Chessman en Squares. Erwin Olaf maakt graag geportretteerde scènes van naakte bejaarden, mannen met erecties, kleine mensen en juist extreem dikke en vrouwen in bondagekleding. In zijn vroegere werk staat hij bekend als transgressieve fotograaf.
In 1985 komt zijn eerste fotoboek uit genaamd stadsgezichten van Erwin Olaf. Met zijn serie Chessman uit 1988 ontving hij de prijs voor de jonge Europese Fotografen. In de jaren ’90 maakt hij veel series. In een serie van vijf foto’s gebruikt hij voor het eerst computermanipulatie.
Vanaf 2002 wordt Olaf genuanceerder. Kwetsbaarheid en eenzaamheid komen centraal te staan in series in de periode van 2004 tot 2010. Hij werkt veel voor tijdschriften zoals The New York Times, en werkt ook voor veel kranten.
Zijn werk is vaak te zien op tentoonstellingen in de grootste instituten over de hele wereld. Hij kwam in 2005 groot in het nieuws met zijn foto van Princess Diana. Erwin Olaf won tot nu toe al veel prijzen waaronder de Johannes Vermeer prijs in 2011.
Olaf fotografeert ook geregeld voor grote bedrijven zoals Heineken, Microsoft en Diesel. In zijn serie Fashion Victims gemaakt in 2002 haalt hij kritisch uit naar de grote merken en uit hij zijn kritiek op de grote modemerken. In deze serie heeft hij modellen naakt laten poseren met een tas van kledingmerken over het hoofd. Hiermee zet hij zich sterk af tegen de consumptiemaatschappij.
Erwin Olaf is zelf homoseksueel en staat ook bekend als voorvechter van de homo emancipatie. Hij voert graag campagnes.
In 2013 maakt hij het winnende ontwerp voor de nieuwe Euromunt met het portret van Koning Willem Alexander. Daarnaast wordt hij in 2014 uitgeroepen tot kunstenaar van het jaar.
Erwin Olaf vind dat de beheersing van het ambacht voorop moet staan. Hij houdt ervan om een dialoog te maken met de fotografie. Hij gebruikt de choreografie van het lichaam om het gewenste beeld te krijgen. Hij schept verhalen met een open einde. Zijn foto’s zijn super gestileerd in een gladde wereld met een randje waar je achter blijft hangen. Hij heeft een constante aandacht voor de mensen.
Zijn mening over een goede foto, uit een uitzending van College Tour (2014): “In 1 seconde moet een foto iets met je doen, er moet een haakje aan zitten en moet langzaam of snel naar binnen gaan. Om lang mee te gaan moet een foto toch langzaam in je ziel gaan hechten. Het is een kwestie van gevoel, een optelsom van helder en eerlijk. Geen onoprechtheid. Een foto moet er ambachtelijk goed uitzien.”
Hieronder nog een selectie van verschillend werk van Erwin Olaf
Voor meer informatie en meer beeldmateriaal: http://www.erwinolaf.com
Olaf begon in de jaren ’80 met fotograferen. Zijn doel was vooral om mensen te choqueren en te provoceren. Dit deed hij met de series Chessman en Squares. Erwin Olaf maakt graag geportretteerde scènes van naakte bejaarden, mannen met erecties, kleine mensen en juist extreem dikke en vrouwen in bondagekleding. In zijn vroegere werk staat hij bekend als transgressieve fotograaf.
In 1985 komt zijn eerste fotoboek uit genaamd stadsgezichten van Erwin Olaf. Met zijn serie Chessman uit 1988 ontving hij de prijs voor de jonge Europese Fotografen. In de jaren ’90 maakt hij veel series. In een serie van vijf foto’s gebruikt hij voor het eerst computermanipulatie.
Vanaf 2002 wordt Olaf genuanceerder. Kwetsbaarheid en eenzaamheid komen centraal te staan in series in de periode van 2004 tot 2010. Hij werkt veel voor tijdschriften zoals The New York Times, en werkt ook voor veel kranten.
Zijn werk is vaak te zien op tentoonstellingen in de grootste instituten over de hele wereld. Hij kwam in 2005 groot in het nieuws met zijn foto van Princess Diana. Erwin Olaf won tot nu toe al veel prijzen waaronder de Johannes Vermeer prijs in 2011.
Olaf fotografeert ook geregeld voor grote bedrijven zoals Heineken, Microsoft en Diesel. In zijn serie Fashion Victims gemaakt in 2002 haalt hij kritisch uit naar de grote merken en uit hij zijn kritiek op de grote modemerken. In deze serie heeft hij modellen naakt laten poseren met een tas van kledingmerken over het hoofd. Hiermee zet hij zich sterk af tegen de consumptiemaatschappij.
Erwin Olaf is zelf homoseksueel en staat ook bekend als voorvechter van de homo emancipatie. Hij voert graag campagnes.
In 2013 maakt hij het winnende ontwerp voor de nieuwe Euromunt met het portret van Koning Willem Alexander. Daarnaast wordt hij in 2014 uitgeroepen tot kunstenaar van het jaar.
Erwin Olaf vind dat de beheersing van het ambacht voorop moet staan. Hij houdt ervan om een dialoog te maken met de fotografie. Hij gebruikt de choreografie van het lichaam om het gewenste beeld te krijgen. Hij schept verhalen met een open einde. Zijn foto’s zijn super gestileerd in een gladde wereld met een randje waar je achter blijft hangen. Hij heeft een constante aandacht voor de mensen.
Zijn mening over een goede foto, uit een uitzending van College Tour (2014): “In 1 seconde moet een foto iets met je doen, er moet een haakje aan zitten en moet langzaam of snel naar binnen gaan. Om lang mee te gaan moet een foto toch langzaam in je ziel gaan hechten. Het is een kwestie van gevoel, een optelsom van helder en eerlijk. Geen onoprechtheid. Een foto moet er ambachtelijk goed uitzien.”
Hieronder nog een selectie van verschillend werk van Erwin Olaf
Voor meer informatie en meer beeldmateriaal: http://www.erwinolaf.com
Review Foto Erwin Olaf
Deze zwart-wit foto is gemaakt door Erwin Olaf in 2014 en heeft als titel Wachten, Shenzen. De foto heeft een liggend kader en een bijna centrale compositie die vrijwel geen perspectief heeft en behoorlijk symmetrisch is. We zien een wachtende aziatische vrouw aan een tafel. Dat zij op iemand wacht is vooral te zien aan de lege stoel tegenover haar. Ze kijkt de ruimte in met een zoekende blik. Ze voelt zich duidelijk niet op haar gemak want ze zit op het puntje van haar stoel in een geforceerde onconfortabele houding. Ze lijkt goed voor de dag te willen komen en is tot in de puntjes verzorgd. Alles is opzettelijk gestileerd. De handen liggen schijnbaar relaxed op tafel en ze is met niets anders bezig dan met wachten en mooi zijn.
Het kunstwerk symbolyseerd de geforceerdheid van de spanning van het wachten op een date. Ook versterkt de onpersoonlijke en bijna anonieme omgeving het gevoel dat de kijker bij de foto krijgt. Namelijk het ongemakkelijke van het moeten wachten.
De compositie van de foto is redelijk symmetrisch en statisch. De tafel met de vrouw staat centraal in het midden. De vaas met bloemen staat precies in het midden van de tafel, exact boven de enige poot van de tafel. De raampartij wordt aan twee zijden begrensd door zuilen met lampen erop. Maar door het kleine stukje raam aan de rechterkant wordt de symmetrie verbroken. Dat stukje raam rechts heeft een grote functie want die suggerreerd een ruimtelijkheid en vergroot de ruimte die ook een hele grote zaal kan zijn. Als dat stukje er dus niet was, dan had het ook een kleinere intiemere ruimte kunnen zijn. Dat stukje raam is dus essencieel voor de ruimtesuggestie. Het doorbreekt ook nog eens de symmetrie.
In de foto is een sterk licht-donker contrast door het felle tegenlicht van het raam. Toch is er nog een andere lichtbron, dat kan je zien doordat de vrouw ook vanaf de toeschouwerskant wordt belciht. Er is dus ook kunstlicht gebruikt. Op de vloer is een prachtige lichtval door het binnenvallende daglicht door het raam. De gevolgen van het licht is dat de plasticiteit van de vrouw en het tafelkleed worden versterkt.
De symbolische elementen van een lege stoel en tafel als afwezigheid van een persoon. De houding van de afgebeelde persoon symboliseerd de geforceerde zetting. De voorstelling zal naar een achterliggend idee of concept van de fotograaf verwijzen. Want Erwin Olaf staat bekend als een fotograaf die niets aan het toeval overlaat en zijn situaties creeerd. De functie is estetisch en van grote schoonheid, met daarin ook herkenning en vervreemding. De boodschap die overgebracht is heel helder, namelijk de pijnlijkheid van het moeten wachten op een date. En ook laat de foto zien, hoe iemand zich van zijn beste kant wil laten zien.
Dit is een hele goede foto door de meteen duidelijke boodschap die erin zit. Het is een zeer krachtig beeld door de compositie en tot in elk detail heeft de fotograaf in dienst gesteld om de boodschap van de foto te versterken. De ongemakkelijkheid en de schoonheid, en dat het bijna de schoonheid van de ongemakkelijkheid is maakt dit zo’n sterk beeld. Alles klopt en versterkt het doel.
Anton Corbijn
Anton Corbijn is Geboren in 1955 en is bekend door zijn fotografie van Rock-musici en andere artiesten. Daarnaast is hij grafisch ontwerper, art director en doet hij de regie voor videoclips. Hij ontwerpt decors voor popconcerten en is tegenwoordig regisseur van speelfilms. Corbijn heeft veel grote namen gefotografeerd zoals Bob Dylan, David Bowie, Miles Davis en zo nog vele anderen.
Anton heeft ook veel foto's voor platenhoezen geschoten voor diverse bands; U2, The Rolling Stones en Bløf horen daarbij.
Corbijn heeft één jaar de school voor de Fotografie gedaan in Den Haag maar vond dat al snel niks en is dus verder autodidact. De kracht van zijn werk schuilt zich in zijn betrokkenheid bij de geportretteerden. Het zijn vaak hele indringende foto’s. De mensen die Anton Corbijn op de foto zet zijn meestal mensen die hij bewonderd.
In 1989 doorbreekt Anton Corbijn zijn zwart-wit werk met het maken van Lith-prints. Hij breidt zijn werk uit met meerdere onderwerpkeuzes: naast musici nu ook regisseurs, schrijvers en modellen. Eind jaren ’90 maakt Corbijn een conceptuele serie genaamd ’33 still lives’, dit zijn paparazzi-achtige foto’s. Zijn serie Inwards an Onwards uit 2002 bestaat weer uit zwart-wit portretten. Hij heeft zich laten inspireren door kunstenaars zoals Anselm Kiefer en Luc Tuymans. Ook heeft Anton samengewerkt met kunstenares Marlene Dumas.
De laatste jaren maakt Corbijn vooral veel speelfilms, waarin grote acteurs spelen. Hij heeft al een aantal grote prijzen gewonnen. Hij maakt ook veel foto’s van de making-off van zijn films. Sinds 1989 heeft hij al 14 boeken en catalogi gemaakt en heeft hij het huidige logo van Den Haag ontworpen.
Ter ere van de 70e verjaardag van Koningin Beatrix heeft Corbijn drie portretten gemaakt van de vorstin. Anton experimenteert veel met technieken en materialen. Zijn onderwerpen zijn heel erg divers.
Zijn fotografie heeft zich in 40 jaar ontwikkeld van muziekliefhebber tot een successvol fotograaf en veelzijdig kunstenaar.
Hieronder een selectie foto's.
Voor meer informatie en werk van Anton Corbijn: http://antoncorbijn.com
Anton heeft ook veel foto's voor platenhoezen geschoten voor diverse bands; U2, The Rolling Stones en Bløf horen daarbij.
Corbijn heeft één jaar de school voor de Fotografie gedaan in Den Haag maar vond dat al snel niks en is dus verder autodidact. De kracht van zijn werk schuilt zich in zijn betrokkenheid bij de geportretteerden. Het zijn vaak hele indringende foto’s. De mensen die Anton Corbijn op de foto zet zijn meestal mensen die hij bewonderd.
In 1989 doorbreekt Anton Corbijn zijn zwart-wit werk met het maken van Lith-prints. Hij breidt zijn werk uit met meerdere onderwerpkeuzes: naast musici nu ook regisseurs, schrijvers en modellen. Eind jaren ’90 maakt Corbijn een conceptuele serie genaamd ’33 still lives’, dit zijn paparazzi-achtige foto’s. Zijn serie Inwards an Onwards uit 2002 bestaat weer uit zwart-wit portretten. Hij heeft zich laten inspireren door kunstenaars zoals Anselm Kiefer en Luc Tuymans. Ook heeft Anton samengewerkt met kunstenares Marlene Dumas.
De laatste jaren maakt Corbijn vooral veel speelfilms, waarin grote acteurs spelen. Hij heeft al een aantal grote prijzen gewonnen. Hij maakt ook veel foto’s van de making-off van zijn films. Sinds 1989 heeft hij al 14 boeken en catalogi gemaakt en heeft hij het huidige logo van Den Haag ontworpen.
Ter ere van de 70e verjaardag van Koningin Beatrix heeft Corbijn drie portretten gemaakt van de vorstin. Anton experimenteert veel met technieken en materialen. Zijn onderwerpen zijn heel erg divers.
Zijn fotografie heeft zich in 40 jaar ontwikkeld van muziekliefhebber tot een successvol fotograaf en veelzijdig kunstenaar.
Hieronder een selectie foto's.
Voor meer informatie en werk van Anton Corbijn: http://antoncorbijn.com
Review foto Anton Corbijn
Deze indringende sepia foto van Anton Corbijn laat een portret van Clint Eastwood zien dat in Cannes in 1994 gemaakt is. Het eerste wat je je afvraagt is ‘wat is hier aan de hand?’. De enige persoon die zich op deze foto bevindt wijst naar de cameraman. Waarschijnlijk is de foto zo impulsief ontstaan dat de hand onscherp is. De blik is van Clint Eastwood is boos mede door de fronsende wenkbrauwen. Doordat de mond niet te zien is weten wij niet of het klopt dat hij praat, iets zegt tegen de cameraman. Het zou een beschuldiging kunnen zijn. Clint poseert niet, maar er gebeurt wat. Was dit de bedoeling of juist niet? De foto roept dus veel vragen op waardoor hij intrigerend is en daardoor interessant. Ook confronterend. Het lijkt alsof de persoon boos op jouw, als kijker is. En wil zeggen ‘jij hebt het gedaan!’. Maar wat? Waar is de persoon zo boos over?
Het is een centrale compositie. Het hoofd van Clint Eastwood staat ongeveer in het midden van de foto. Door de ordening van de foto is hij zowel dynamisch als statisch. Dit doordat wel duidelijk te zien is dat de hand beweegt en in de richting van de kijker komt, maar statisch omdat de persoon zelf wel stil lijkt te staan. Het kan ook zijn dat de persoon op de foto juist aan kwam lopen, dit is te zien door de driekwart gedraaide houding van de persoon richting de camera en de grotere lege ruimte rechts.
De keuze van de fotograaf voor het afdrukken op een vierkant formaat zorgt ervoor dat er rechts op de foto een grote lege rest vorm is. De achtergrond is leeg, er is geen voorstelling te zien. Dit versterkt de onduidelijkheid wat de setting is van de foto. Er is geen context.
In de afbeelding komt het licht van rechtsboven. Dit is te zien aan de schaduw op de linkerkant van het gezicht. En de duidelijke lichtval op de bovenkant van de hand. De arm op de voorgrond is daardoor erg donker en dit accentueert de vorm van de arm ten opzichte van de lichte kleding die hij draagt.
De tekening in het gezicht is heel scherp waardoor daar alle aandacht naar toe wordt getrokken. Het contrast tussen de scherpe lijnen in het gezicht en de vage contouren van de hand zorgen ervoor dat dit een erg krachtige en boeiende foto is.
Deze foto is heel erg goed omdat de fotograaf precies op het moment dat Clint Eastwood deze heftige en emotionele uitbarsting had klikte.
Bovendien heeft Clint Eastwood een hele markante kop en is bekend over de hele wereld, daardoor is deze foto nog beter dan hij al was.
Het is een centrale compositie. Het hoofd van Clint Eastwood staat ongeveer in het midden van de foto. Door de ordening van de foto is hij zowel dynamisch als statisch. Dit doordat wel duidelijk te zien is dat de hand beweegt en in de richting van de kijker komt, maar statisch omdat de persoon zelf wel stil lijkt te staan. Het kan ook zijn dat de persoon op de foto juist aan kwam lopen, dit is te zien door de driekwart gedraaide houding van de persoon richting de camera en de grotere lege ruimte rechts.
De keuze van de fotograaf voor het afdrukken op een vierkant formaat zorgt ervoor dat er rechts op de foto een grote lege rest vorm is. De achtergrond is leeg, er is geen voorstelling te zien. Dit versterkt de onduidelijkheid wat de setting is van de foto. Er is geen context.
In de afbeelding komt het licht van rechtsboven. Dit is te zien aan de schaduw op de linkerkant van het gezicht. En de duidelijke lichtval op de bovenkant van de hand. De arm op de voorgrond is daardoor erg donker en dit accentueert de vorm van de arm ten opzichte van de lichte kleding die hij draagt.
De tekening in het gezicht is heel scherp waardoor daar alle aandacht naar toe wordt getrokken. Het contrast tussen de scherpe lijnen in het gezicht en de vage contouren van de hand zorgen ervoor dat dit een erg krachtige en boeiende foto is.
Deze foto is heel erg goed omdat de fotograaf precies op het moment dat Clint Eastwood deze heftige en emotionele uitbarsting had klikte.
Bovendien heeft Clint Eastwood een hele markante kop en is bekend over de hele wereld, daardoor is deze foto nog beter dan hij al was.